Ěräś-ajš́ atät-babat ve ohotnik. Uĺneśt́ synst kavto cörynest. Tuś ohotnikś viŕga jakamo. Jakaś, jakaś — siześ, čavmoks mezejak ěź muk. Ozaś peńka präs ojmseme i matedevś. Syrgojś — ikelenzě ašti narmuń. Kepedize ohotnikś ružijanzo i arci narmunst́ led́me. Narmuńś lomaneń keĺsě meri tenzě: „Ilämak let́t́, ohotnik, — kundaź kundamak!” Ohotnikś kundyze narmuneńt́ i kandyze kudov. Narmuńś karmaś alyjamo — čistě syrneń al alyi. Ohotnikś karmaś altněń ěsně mikšneme i süpalgać.
Kepeteć vojna. Ohotnikeń saiź saldatoks. Altněń ěsně karmaś mikšneme nizě. Tonać avasteń jakamo ve lomań. Son uĺneś sörmas sodycä. Son meri avasteń: „Nevtik moneń se narmuńst́, kona alyi syrneń alt.” Avaś nevtize. Narmuńst́ tutmaso sörmadoź: „Ki sěvsazo moń sedeem, se teevi inäzoroks, ki sěvsazo maksom, se uli knäzeks.”
Alužoś lovnyze te sörmadovksont́ i meri avasteń: „Pečksak narmunst́ moneń — karman tent́ sakšnomo, a pečksak — a karman.” Ohotnikeń niś pečkize narmunst́ i putyze kaštots pijme, sonś lisś kudostont́ ta kov.
Cörynenzě kavonest jakiĺt́ školas tonavtleme. Sast́ syń školasto obidamo. Pekest vast́, kudosont́ ki-jak araś. Varčtast́ kaštomosteń — toso narmuń pideź. Syveĺdent́ syń ěst́ jarcak — peĺst́ avadost, — targiź narmunst́ pocto sedejtneń-maksot́neń i sěviź. „Te”, merit́, „avaneń azdavi!” Pokš cöraś sěvize sedejst́, a viškineś — maksont́, i tust́ tago školas.
Saś avant́ alužozo. Avaś targize kaštotso narmunst́ i celom putyze alužont́ ikelev stolanks. Alužoś vasnäjak varčinze sedejt́neń-maksot́neń, — syń arast́ narmunst́ potso. Kežijavć — jarsamojak ěź karma. Saize narmunst́ i cerepkanek-meznek mastor vaks vačkodize. Avaś karmaś ěsněnzě kevstneme, mejś son istä kežijavć: pečkevtize narmunst́, nej a jarcy ěstědenzě. Alužoś meri: „Mon sěviksěleń ansäk narmunst́ sedeenzě-maksonzo, a syń uš arast́ narmunst́ potso, — ta ki sěvińze synst.” I karmaś avant́ ějsě kevst́neme — ki sěvinze narmunst́ sedeenzě-maksonzo. Avaś meri: „Mońtemeń sakšnost́ cörynet́ne obidamo, syń nat́ sěviź.” Alužoś meri: „Pečkit́ kavonest cörynet́neń i sedeest-maksost pidit́. Vandy san — sěvsyń”.
Omboce čistě avaś cörynet́neń školas ězinzě nolda, pekstynze kudykele cülans i kučize rabotnikenzě pečkemest, sonś kadovś kudos. Robotniksteń žaĺt́ marävst́ cörynetne pečkems, son sainze synst dy noldynze kudykeĺke vaĺmava paksäv, tarkazost pečkaś kiska dy psaka. Koda pečkize kiskant́, kiskaś „cij” meŕś. Avaś praś mastorov i meri: „Te, nat́, pokš cörant́ pečkize.”
Alamos ašteź robotnikś pečkize psakant́. Psakaś „mäv” merś. Avaś tago praś i meri: „Te, nat́, viška cörant́ pečkize.”
Robotnikś kalminze kiskat́neń-psakat́neń, a sědeest-maksost maksyńze avasteń. Avaś pidinze synst alužonstěń.
Saś alužoś. Avaś targinze kiskań-psakań sedejt́neń-maksotneń i putyńze ikelenzě. Alužoś suskize kiskań sedejst́ i meri: „Te pokš cörant́ sedejś, činezě-jak kiskań.” Mejle suskize psakań sedejst́ i meri: „Te vana viška cörant́ sedejś, — činezějak psakań.” Sevinze alužoś kiskań-psakań sedejt́neń i tuś kudov.
A cörynet́ne list́ paksäs i tust́ čieź kov seĺmest neit́, kov pilest marit́. Čijst́, čijst́ — pačkot́st́ ki rašks. Pokš cöraś meri viškinesteń: „Nu, brat, davaj nej javdanok. Mon tujan ve kivant́, ton azö ombocevant́. Inečiń čistě, ki ěstědenek živ uli, lisezě te ki-raškosteń vasod́me.” Prostäst́ kavonest i javst́: vejke tuś ve kijavant́, omboce — ombocevant́.
Pokš cöraś moĺś, moĺś — pačkoć ošos i sovaś beräkške kudos ve babineneń udomo. Se ošněnt́ purnyt́ samoj inäzoro. Vesemeń purnyź promksos, javšest́ ked́gast svečat i učit́: kiń svečazo sonś kurvazi, se uli inäzoro.
Babineś meri cörynesteń: „Azö tongak inäzoroń purnamo, a kurvazi-li svečat. Vaĺmalga vesemeń teŕct́.” Cöraś kulconize babinent́ — son-gak lisś promksos. Makst́ sonenzě-jak sveča. Kodak saize svečant́ kedezěnzě — kurvajś svečazo. I putyź sonzě inäzoroks.
Viška söraś moĺś, moĺś — pačkoć veles, siveć süpav lomaneń robotnikeks i karmaś kecěnzě ěrämo.
Saś ineči. Syń kavonest list́ se ki-raškosteń, kosto javst́. Vasoć vejs i karmast́ vejkest- vejkest turtov jovtleme, konast koda ěri. Lect́ melezěst tetäst-avast i syrgast́ synst varčamo.
Čopulgadoź pačkoct́ syń ěś velezěst. Stukact́ tetäst vaĺmalov i merit́: „Noldatado udomo?”
Tetäś ansäk saś službasto. Son meri tenst: „sovado!” Cörat́ne sovast́. Tetäś ězińze soda synst i meri: „A sodatado-li, cörynet́, kodamo-jak bobaskine, veĺt́ pek tošna saimem, a juty-li tošnam.” Viška cöryneś meri: „Mon a sodan. Leläm a sody-li kodamo-jak?”
Pokš cöraś meri: „Mon sodan ve bobaskine, azdan melezěnk tui a tui?”
Tetäś meri: „Jovtlik, paräk tošnam juty.”
Cöraś karmaś jovtneme:
„Ěräst́-ajšt́ atät babat kavonest. Uĺnest́ synst kavto cörynest. Atäś uĺneś ohotnik.”
Avaś čarkoć — ne synst cöratńe i meri: „Ja, saty jovtlems: moń melem moĺś bobaskedet́.”
A tetäś meri: „Jovtlek, jovtlek, cörynem: moneń mazy marävi bobasket́.”
Cöryneś tago karmaś jovtleme i jovtlize pede-pev ěś ěrämost. Koda vese jovtleź prädovst́, cörat́ne jovtyź präst tetäst-avast turtov. Tetäś sajś uzere i keriksěĺse avant́ pränzo. Cöratne neĺgiź kectěnzě uzerent́ — ěziź makst avast čavmoks. Avaś sükunäś tetäst́ piĺks i tetäś prostize.
Omboce čistě pokš cöraś sainze tetätneń-avatneń i viška bract́ ěstěnzě ěrämo.
Viška bract́ putyze knäzeks ěś mastorozonzo i tečemeń čis ěrit́ toso: pokš cöraś inäzoroks, viškineś knäzeks. Uĺś istä, koda sörmadozeĺ narmunst́ tutmaso: pokš cöraś sěvize sedeenzě — teevś inäzoroks. Viška brać sěvize maksonzo — teevś knäzeks.
Makar Evsev́ev. Ěrzäń jovkst // Purnyńze M.E. Evsev́ev — Moskva: SSSR-ěń Narotněń centraĺnoj izdateĺstvaś, 1928
